سانترال کار در شهریار

سانترال در ابتدا، تلفن سانترال های بی سیم از محدوده فرکانس 1.7 مگاهرتز برای برقراری ارتباط بین پایه و گوشی استفاده می کردند. به دلیل مشکلات کیفیت و برد، این واحدها به زودی توسط سیستم هایی جایگزین شدند که از مدولاسیون فرکانس (FM) در محدوده فرکانس بالاتر (49 مگاهرتز، 900 مگاهرتز، 2.4 گیگاهرتز و 5.8 گیگاهرتز) استفاده می کردند. تلفن سانترال های بی سیم 2.4 گیگاهرتز می توانند با برخی از پروتکل های LAN بی سیم (802.11b/g) به دلیل استفاده از فرکانس های مشابه تداخل ایجاد کنند. در باند 2.4 گیگاهرتز، چندین "کانال" برای محافظت در برابر کاهش کیفیت سیگنال صوتی به دلیل شلوغی استفاده می شود. برد تلفن سانترال های بی سیم مدرن معمولاً حدود چند صد متر است. اکثر سیستم های تلفن سانترال همراه مدرن ساختار سلولی دارند. فرکانس های بالاتری که تلفن سانترال های همراه استفاده می کنند، نسبت به مسافت های کوتاه برتری دارند. فاصله اتصال تا حدودی قابل پیش بینی است. با تنظیم سطح توان قابل کنترل است. تنها با استفاده از برق کافی برای اتصال به "نزدیک ترین" سایت تلفن سانترال های همراه با استفاده از یک سایت سلولی تقریباً هیچ تداخلی با تلفن سانترال هایی که از همان فرکانس ها در سایت تلفن سانترال همراه دیگر استفاده می کنند، ایجاد نمی کند. فرکانس های بالاتر با اشکال مختلف مالتی پلکس نیز به خوبی کار می کنند که به بیش از یک تلفن سانترال اجازه می دهد با همان مجموعه فرکانس ها به یک برج متصل شوند. برخی از تلفن سانترال های همراه، به ویژه آن هایی که در مکان های دور استفاده می شوند، جایی که ساخت شبکه سلولی بسیار زیان آور یا دشوار است، در عوض مستقیماً با یک ماهواره در مدار ارتباط برقرار می کنند. چنین دستگاه هایی نسبت به تلفن سانترال های همراه مبتنی بر سلول حجیم تر هستند، زیرا برای برقراری ارتباط با ماهواره به یک آنتن یا بشقاب بزرگ نیاز دارند، اما به فرستنده های زمینی نیاز ندارند، که آنها را برای برقراری ارتباط از مناطق دورافتاده و مناطق فاجعه بار مفید می سازد. همچنین به عنوان تلفن سانترال اینترنتی شناخته می شود، IP Telephony یک سرویس مبتنی بر Voice over IP (VoIP) است، یک فناوری مخرب که به سرعت در برابر فناوری های شبکه تلفن سانترال سنتی در حال افزایش است.

دستگاه ضبط صدا سانترال

سانترال توسعه تقویت کننده ها (یا تکرارکننده ها) که می توانستند در امتداد خط قرار گیرند، تماس های تلفن سانترالی در قاره را ممکن کرد. از اواخر دهه 1940، پیوندهای رادیویی مایکروویو به طور فزاینده ای برای مدیریت انتقال زمینی مورد استفاده قرار گرفتند. خدمات بین اقیانوسی بین آمریکای شمالی و اروپا توسط رله موج کوتاه در سال 1926 معرفی شد - و دوباره در ابتدا بسیار گران بود. خدمات کابل ماوراء اقیانوسی با توسعه تکرارکننده های با عمر طولانی برای مقابله با اتلاف سیگنال در مسافت ممکن شد و اولین کابل های تلفن سانترال فرا اقیانوسی در سال 1956، حدود 90 سال پس از اولین کابل های تلگراف، گذاشته شد. کابل های بعدی کانال های تلفن سانترال بیشتری را فراهم کردند و در دهه 1980 کابل های اقیانوسی فیبر نوری ظرفیت را به میزان زیادی افزایش دادند. کابل های فیبر نوری به همراه پیوندهای ماهواره ای به کاهش هزینه تماس های بین قاره ای کمک کردند. در ربع قرن پس از سال 1925، خدمات تلفن سانترال به سرعت در سراسر جهان گسترش یافت، اگرچه مناطق روستایی اغلب در دریافت خدمات کند بودند. شماره گیری و سوئیچینگ خودکار به یک امر عادی تبدیل شد و در پایان این دوره، ارتباطات از راه دور بسیار آسان تر شد. این تغییر عمدتاً به دلیل گسترش فیزیکی سیستم بود. به نوسازی امکانات آنالوگ موجود به جای معرفی فن آوری های اساسی متفاوت. در اواسط قرن بیستم، ترانزیستور - یک وسیله نیمه هادی برای تقویت، کنترل و تولید سیگنال های الکتریکی - مبنایی را برای استفاده گسترده از الکترونیک در ارتباطات راه دور و توسعه تجهیزات محاسباتی الکترونیکی مبتنی بر ترانزیستور فراهم کرد.