دستگاه سانترال اداری

سانترال هنگامی که ایستگاه پایه شناسه طرف تماس را دریافت می کرد، زنگ تلفن سانترال را به تلفن سانترال همراه ارسال می کرد. سپس کاربر از صفحه چرخشی استفاده می کند، که ارقام شماره گیری شده را به عنوان یک قطار پالس متناوب 10 pps (در اصل، مستقیماً توسط صفحه چرخشی تشکیل می شد) از زنگ های اتصال و محافظ ارسال می کند. سیستم های IMTS معمولاً دارای 25 وات قدرت فرستنده در ایستگاه تلفن سانترال همراه و 100-250 وات در ترمینال بودند - برخلاف تلفن سانترال های همراه جدیدتر خودرو که حداکثر توان خروجی 3 وات و گوشی های سلولی مدرن با توان خروجی 0.6 وات داشتند. تأسیسات سیار معمولاً شامل یک «یونیت سر» یا گوشی تلفن سانترالی است که در یک پایه با صفحه کلید شماره گیری مستقیم قرار می گیرد. این تلفن سانترال ها بسیار شبیه به تلفن سانترال ثابت یا سیم کشی بودند. برخلاف گوشی های تلفن سانترال همراه، این دستگاه ها وقتی گیرنده را از پایه بلند می کردند، از صدای شماره گیری عبور می کردند و به این ترتیب بیشتر شبیه تلفن سانترال ثابت به نظر می رسیدند. یک شاسی فرستنده گیرنده رادیویی بزرگ جداگانه وجود داشت که معمولاً حداقل یک فوت مربع و 6 اینچ ارتفاع داشت که در صندوق عقب یا زیر صندلی های اتومبیل نصب می شد. این فرستنده ها با کابل چند رسانا به ضخامت 5/0 اینچ به پایه گوشی متصل می شدند.

تلفن سانترال قزوین

سانترال در سایر نقاط جهان، صنعت تلفن سانترال به طور متفاوتی توسعه یافت. در حالی که بسیاری از کشورها با خدمات تلفن سانترال تجاری شروع کردند (بریتانیا یک نمونه است)، تقریباً همه آنها خدمات تلفن سانترالی را به مالکیت دولت درآوردند و آژانس هایی را به نام PTT (برای پست، تلگراف و تلفن سانترال) به عنوان انحصارات دولتی راه اندازی کردند. در واقع، در دهه 1980، اکثر کشورهای جهان از چنین PTTهایی استفاده می کردند. به دلیل هزینه های بالا، ارائه خدمات جدید توسط PTTها کند بود. به خصوص در کشورهای در حال توسعه، خدمات تلفن سانترال اغلب به شهرهای بزرگ محدود می شد. خدمات راه دور به ویژه گران بود، زیرا هزینه آن برای ارائه تماس های محلی یارانه بود. تغییر در نهایت بر PTTها به دلیل ناتوانی آنها در تأمین سرمایه های کلان مورد نیاز برای دیجیتالی کردن شبکه های خود و در دسترس قرار دادن تلفن سانترال ها به راحتی اعمال شد. در کمتر از دو دهه، مقررات زدایی منجر به خصوصی سازی بیشتر PTTها شد و تعداد کمی از آنها در اوایل قرن بیست و یکم رها شدند. بسیاری از اپراتورهای تلفن سانترال مستقر در کشورهای صنعتی سرمایه گذاری قابل توجهی در کشورهای در حال توسعه انجام دادند و به ارتقای فناوری و گسترش دسترسی به خدمات صوتی و داده ای کمک کردند. توسعه خدمات اینترنتی تجاری پس از سال 1995 به طور تصاعدی استفاده از پیوندهای مخابراتی را افزایش داد. در اوایل قرن بیست و یکم، شبکه های فیبر نوری باند پهن و شبکه های بی سیم که مشاغل و خانواده ها را به هم متصل می کردند، دانلود محتوای صوتی و تصویری را ممکن کردند. تلفن سانترالی که زمانی ساده بود به ابزاری جهانی برای ارتباطات صوتی، صوتی، داده و تصویری تبدیل شده است.