فروش تلفن سانترال پاناسونیک

سانترال رشد PSTN به این معنی بود که تکنیک های مهندسی ترافیک از راه دور باید برای ارائه تضمین های کیفیت خدمات (QoS) برای کاربران به کار گرفته شوند. کار AK Erlang پایه های ریاضی روش های مورد نیاز برای تعیین ظرفیت مورد نیاز و پیکربندی تجهیزات و تعداد پرسنل مورد نیاز برای ارائه سطح خاصی از خدمات را ایجاد کرد. در دهه 1970، صنعت ارتباطات از راه دور شروع به اجرای خدمات داده شبکه سوئیچ بسته با استفاده از پروتکل X.25 کرد که از طریق بسیاری از تجهیزات انتها به انتها منتقل می شد، همانطور که قبلاً در PSTN استفاده می شد. در دهه 1980، صنعت شروع به برنامه ریزی برای خدمات دیجیتالی کرد، با این فرض که آنها تقریباً از همان الگوی خدمات صوتی پیروی می کردند و خدمات سوئیچ مداری سرتاسری را که به عنوان شبکه دیجیتال خدمات یکپارچه باند پهن (B-ISDN) شناخته می شد، در نظر گرفت. چشم انداز B-ISDN توسط فناوری مخرب اینترنت پیشی گرفت. در آغاز قرن بیست و یکم، قدیمی ترین بخش های شبکه تلفن سانترال هنوز از فناوری آنالوگ تا آخرین مایل تا کاربر نهایی استفاده می کنند. با این حال، فناوری های دیجیتال مانند DSL، ISDN، FTTx و مودم های کابلی در این بخش از شبکه رایج تر شده اند. چندین شبکه تلفن سانترال خصوصی بزرگ معمولاً برای مقاصد نظامی به PSTN متصل نیستند. همچنین شبکه های خصوصی وجود دارند که توسط شرکت های بزرگ اداره می شوند که تنها از طریق دروازه های محدود به PSTN مرتبط هستند، مانند یک صرافی بزرگ خصوصی (PBX). وظیفه ساخت شبکه ها فروش خدمات به مشتریان به دست اپراتورهای شبکه افتاد.

سانترال پرظرفیت پاناسونیک

سانترال بل سرانجام در 10 مارس مدل تلفن سانترال خود را به کار گرفت، زمانی که بل و دستیارش توماس ای. اگر شباهتی بین نقاشی های گری و بل به نظر می رسد، این احتمال نیز وجود دارد که گری ممکن است از آزمایش های بل اطلاع داشته باشد. جامعه مخترعان برق در آن زمان کوچک بود و شایعات به سرعت گسترش یافت. در آن زمان، اخطار گری هنوز محرمانه بود، با این حال گری قبلاً جزئیات طراحی تلفن سانترال مایع خود را در اواخر ژوئن 1876 در نمایشگاه Centennial در فیلادلفیا به بل گفته بود. در سال 1879، بل تحت سوگند شهادت داد که "به شیوه ای کلی" در مورد اخطار گری با زناس فیسک ویلبر، بازرس ثبت اختراع صحبت کرده است. با این حال، زمانی که بازرسان پتنت تداخل های احتمالی بین برنامه های کاربردی را بررسی می کردند، برای آنها غیرعادی نبود که از مخترعین در محل های تداخل احتمالی سؤال بپرسند، چیزی که بل ادعا کرد اتفاق افتاده است. ویلبر در سوگندنامه ای از 8 آوریل 1886 اعتراف کرد که یک الکلی است که به دوست دیرینه خود و همراه ارتش جنگ داخلی، مارسلوس بیلی، وکیل بل، بدهکار است. ویلبر می گوید که پس از صدور تعلیق در مورد درخواست ثبت اختراع بل، بیلی برای بازدید آمد. با نقض قوانین اداره ثبت اختراع، او به بیلی در مورد اخطار گری گفت و به مافوق خود گفت که ابتدا درخواست ثبت اختراع بل رسیده است. او می گوید بل ساعت 2 بعدازظهر برگشت تا یک اسکناس صد دلاری به او بدهد. سوگندنامه های دیگر ویلبر این جزئیات را حذف می کند. فقط سوگندنامه 21 اکتبر 1885 او مستقیماً با این داستان در تناقض است و ویلبر ادعا می کند که "به درخواست شرکت بل توسط آقای سوان، مشاور آن داده شد" و او "فریب خورده تا آن را امضا کند" در حالی که مست و افسرده بود. با این حال، سوگندنامه ویلبر در 8 آوریل 1886 نیز قبل از توماس دبلیو سوان سوگند خورده و امضا شده است. این سوگندنامه های متناقض ویلبر را بی اعتبار کرد. علاوه بر این، سوگندنامه 8 آوریل امضا شده توسط ویلبر توسط وکلای شرکت تلفن سانترال Pan-Electric که در آن زمان توسط Bell Telephone به دلیل نقض حق ثبت اختراع شکایت کرده بود، برای او تنظیم شده بود. علاوه بر این، شرکت پان الکتریک توسط ایالات متحده مورد بررسی قرار گرفت